Przed świętami zrobiłam duże zamówienie z Zary w zamyśle, że zmierzę wszystkie ubrania, które zwróciły moją uwagę w aplikacji i zostawię te, które będą leżeć najlepiej, a resztę odeśle. Ponieważ byłam przekonana o zwrocie przynajmniej połowy zamówienia, nie przejmowałam się cenami wybranych ubrań, bo i tak wszystkie ze mną nie zostaną. Kiedy paczki już do mnie dotarły rozłożyłam je otwarte na stole i rozpoczęłam istny pokaz mody. Mój ukochany kot siedział sobie cichutko na kanapie i obserwował całe zamieszanie. Na chwilę wyszłam do kuchni po szklankę wody. Po powrocie znalazłam kocura w jednym z pudełek, siedzącego na wełnianej sukience z kolekcji premium, w ciszy i pełnym skupieniu wyszarpującego dziurę na samym środku produktu. Byłam o krok od zawału, przy życiu podtrzymywała mnie rozpacz i złość, gdyż jeszcze nie zdążyłam nawet zmierzyć ubrania, nie wiedziałam czy na mnie pasuje, nie odcięłam metki, nawet nie zastanawiałam się czy chcę to zostawić. Oczywiście poza wyrzuceniem kota z pudełka moim pierwszym instynktem była próba ograniczenia straty. Pomyślałam wtedy „zwrócę to do sklepu i powiem, że tak było, bo przecież jak udowodnią mi, że nie. Poza tym klient szczególnie w korporacjach i sieciówkach ma zawsze rację”. Zaczęłam w smutku, ale i pełnym skupieniu pakować zwrot, jeszcze raz z szaleństwem w oczach zerkając na cenę z paragonu, która niestety nie zmniejszała się bez względu na to ile razy patrzyłam się na nią ponownie. Jednak w trakcie realizacji mojego, jakże sprytnego, planu w głowie pojawiła się myśl: „ale to jest oszustwo, zwrot pieniędzy Ci się nie należy!” Co niezwłocznie zaczęłam sobie tłumaczyć, że gdybym zamówiła od polskiego, małego przedsiębiorcy to wtedy bym nie zwracała, no ale Zara i tak narzuca taką marżę na swoje produkty i wyzyskuje swoich pracowników, że im się należy. W pierwszym momencie uznałam nawet, że jestem drobnym przebłyskiem karmy, która spotyka ich za złe postępowanie. Następnie kiedy myśli i wewnętrzny dialog stawały się coraz bardziej natarczywe uświadomiłam sobie, że nie ważne kogo oszukujemy. Oszustwo jest nadal oszustwem. Nie my jesteśmy osobą, która odpowiada za osądzenie kogoś i jednoczesne wymierzenie mu kary tak jak ja próbuję usprawiedliwić swoje czyny osądzając sieciówkę i oddać należną karę dla Zary. Jeśli tak bardzo uważam, że zasługują na karę i nie zgadzam się z ich postępowaniem to po prostu powinnam u nich nie kupować! Czy to, że okradniemy obcego, albo bogatego, który i tak ma w naszym przekonaniu dużo powoduje, że nasz uczynek nie jest kradzieżą? Niestety nie!

W przypadku nadrzędnych wartości lub w sumie jakichkolwiek zasad, szczególnie tych prostych i sformułowanych w sposób jasny odpowiedzi czy czynimy dobrze czy źle są z reguły bezproblemowe. Wiemy to od razu, ale z wygody czy strachu lub innych powodów próbujemy zagłuszyć naszą intuicję i moralność. Jeśli czujemy niepewność czy wstyd lub mamy wątpliwości to pewnie dlatego, że łamiemy moralny kodeks postępowania i próbujemy się usprawiedliwić, oszukać siebie samego i zakrzywić rzeczywistość.