Mój instynkt perfekcjonistki zawsze każe mi szukać stu procent i tak jak w wielu przypadkach, tak również w tym trafiłam na szklany sufit, bo czy istnieje coś tak doskonałego? Kombinowałam dalej, szukałam wśród grona moich bliskich, znajomych i przyjaciół, a nawet idoli, osób za które mogłabym “ręczyć głową”, których byłabym pewna w stu procentach. Okazało się, że nawet za siebie własną głową ręczyć nie mogę, bo okoliczności i świat w którym żyjemy są zmienne, a jeśli są zmienne to są niepewne. Ale co by było gdyby znaleźć taką istotę, która jest bytem idealnym, która daje nam 100% pewności, gdyby znaleźć miejsce w 100% bezpieczne?

Znalazłam swoją odpowiedź całkiem niedawno, w pierwszym tygodniu wybuchu wojny na Ukrainie. Przed agresją Rosji zdawało mi się, że mam odpowiedź na wszystkie trudności, które mogą mnie spotkać. Kształciłam się zarówno intelektualnie, jak również w obszarze fizycznym, dbałam o ciało i o duszę, budowałam stabilny kapitał, firmę, zdywersyfikowany portfel oszczędności, inwestycji, źródeł dochodu, klientów, a nawet relacji, zapewniałam sobie najstabilniejsze fundamenty jakie tylko potrafiłam zbudować. Dopiero konflikt zbrojny uświadomił mi, że jednego dnia mamy wszystko, a następnego dnia możemy nie mieć nic poza sobą i swoim życiem, a i to może się bardzo szybko zakończyć. Kiedy część moich znajomych była zaniepokojona sytuacją, a jeszcze inni w ogóle nie dopuszczali jej do siebie, a pozostała część była w panice i w strachu obmyślała plan ewentualnej ucieczki – ja byłam sparaliżowana i wręcz otępiała z niemocy przez sytuację w jakiej kiedyś mogę się znaleźć. Po raz pierwszy od bardzo dawna nie miałam odpowiedzi i rozwiązania, a rzeczy, które mnie na co dzień cieszyły i napędzały do działania straciły swoje kolory i smak, bo w obliczu takiej tragedii nic nie wydaje się być pewne i ważne – żaden biznes, klient, relacja, dom, pieniądze itd Wszystko możemy stracić w mrugnięciu oka włącznie z sobą samym.

Powstało w mojej głowie pytanie: co dalej? jak mam się zachować kiedy nawet moja wewnętrzna siła wydaje się być niedostateczna do przetrwania w porównaniu z tym zagrożeniem? Z jednej strony paraliż spowodowany był brakiem rozwiązania, nie lubię go nie mieć, bo w sumie zawsze go miałam. Z drugiej strony podyktowany był prawdziwym strachem. Znacie to powiedzenie “jak trwoga to do Boga”? Oczywiście, że zaczęłam się modlić, bo nie byłam w stanie wymyślić nic innego. Uświadomiłam sobie, że skoro nawet moje istnienie na tej ziemi nie jest pewne, co wbrew pozorom jest szokiem dla osób w moim wieku które jeszcze ¾ życia mają przed sobą, to co dalej mi pozostało, jeśli wszystko nagle okazało się bez sensu i skończone w rozumieniu, że kiedyś dobiegnie końca.

Mój mózg zaczął pracować na najwyższych obrotach i pomimo, iż od zawsze jestem zadeklarowanym katolikiem i zostałam wychowana w domu w którym uczono mnie, że jak będę dobrym człowiekiem to pójdę do nieba to dopiero w wieku 33 lat zaczęłam myśleć o życiu po śmierci. Wiedzieć, że kiedyś w odległej przyszłości nadejdzie kres, a czuć prawdziwie zbliżający się koniec i kruchość istnienia to są dwie zupełnie odrębne rzeczy. Wcale nie dziwię się, że tyle osób nawraca się lub doznaje oświecenia i zmienia swoje życie w sytuacji kiedy są o krok od śmierci. Dla jasności ja nie byłam, ani wtedy, ani nigdy tak blisko, ale trochę czuję jakbym w tamtych dniach umarła.