Moja mama pochodzi z bardzo małej wioski Mosty mieszczącej się w górach Świętokrzyskich. Spędziłam tam większość mojego dzieciństwa i czasów nastoletnich w okresie pozaszkolnym. Wieś miała ok 30 mieszkańców, mieściła się w kotlinie i z każdej strony otoczona była lasem, raz dziennie czasami raz na dwa dni przyjeżdżał bus z podstawowymi produktami spożywczymi. Do najbliższego sklepu było 5 km na pieszo, samochód posiadał jeden mieszkaniec wsi, sołtys miał konie, a pozostali po jednym rowerze na gospodarstwo, gdyby trzeba było gdzieś szybko dojechać. Byliśmy tam całkowicie odcięci od świata. Gdyby nie to, że rodzice wywozili mnie do dziadków w każdej możliwej chwili i pozostawiali do momentu, aż nie będę musiałam wrócić do szkoły nie miałabym kontaktu z naturą. W odosobnieniu przeżywałam wiele uczuć. W pierwszym tygodniu przyjazdu zawsze tęskniłam za rodzicami, za oglądaniem telewizji (mało kto miał telewizor, a nawet jak miał to na nic się to zdało bo prąd raz był raz go nie było), za kolegami i koleżankami z osiedla, za piciem coca coli. W kolejnych tygodniach tęsknotę wypierała ciekawość nowych rzeczy, radość z zajmowania się zwierzętami, pomaganiu dziadkowi w pracy w polu – okazywało się, że spędzałam tam bardzo szczęśliwe chwilę. Po upływie kilkunastu tygodni wszystko nabierało tych samych barw, zaczynałam się nudzić, później złościć na to, że mama jeszcze po mnie nie przyjechała, że jestem tu uwięziona i nie mam możliwości powrotu. Natomiast kiedy rodzice w końcu mnie odbierali to nie chciałam wracać, tak bardzo przywiązywałam się do tamtego miejsca i życia. Kiedy wracałam do naszego domu w Łodzi wszystko wydawało się obce, teraz tęskniłam za Mostami, za dziadkiem, za zwierzętami, za ciszą, za tym że nikt nie mówił mi co mam robić, bo na wsi robiło się co się chciało. Jak widzisz każde z tych uczuć było silne i przemijało z czasem. Kiedy patrzę na swoje życie w tamtym okresie żałuję, że nie doceniałam go bardziej, że z uważnością nie chłonęłam każdego szczegółu. Wiem to teraz, kiedy mój dziadek już nie żyje, babcia mieszka z wujkiem w innej wsi, gospodarstwo na którym się wychowałam należy już do kogoś innego i zostało zmienione i w części wyburzone.

W zeszłym roku byłam niedaleko Kielc i odbiłam z trasy, żeby chociaż przejechać przez wieś mojego dzieciństwa. Jaki był to przykry widok kiedy prawie jej nie poznałam, jechałam asfaltową drogą wśród nowych domów, nowych mieszkańców, wielkiej kopalni białego piasku, która tam powstała. Pękło mi serce i czułam stratę, żal i pretensje do samej siebie, że nie pamiętam tego wszystkiego, że nie doceniałam tamtych chwil sądząc, że będą trwać wiecznie. Jak bardzo się pomyliłam.