Dawno temu oglądałam serię Divergent w telewizji, niewiele z niej pamiętam, ale ten cytat został ze mną do dzisiaj. Al wspólnie z kolegami próbował zabić główną bohaterkę Tris, ponieważ groziło mu wykluczenie z grupy i spadek w rankingach. Tak bardzo bał się końca swojego dotychczasowego życia, że był gotowy pozbawić go Tris. Oczywiście dziewczyna została uratowana przez Four, tajemniczego i małomównego, lecz szalenie przystojnego i wyszkolonego dowódcę. Wstyd i poczucie winy jakie nosił w sobie Al, po tym zajściu, doprowadziło go do samobójstwa. Wtedy to Four wypowiedział do Tris pamiętne słowa, że strach z ludźmi takimi jak Al robi dziwne rzeczy, ale nie z nią – strach jej nie odcina, ale budzi do działania. Zastanawiałam się co to jest, ta rzecz czy cecha, którą posiada bohaterka. Tris nie była nieustraszona czuła strach, ale mimo tego działała. To jest to czego uczymy się jako dorośli, bać się, ale robić mimo strachu.

Początkowo strach jest bardzo często paraliżujący, ale nadchodzi moment, kiedy jesteśmy poza tym stanem. Kiedy nic innego, niż działanie już nam nie pozostaje. Oczywiście nasze lękowe odrętwienie może trwać długo i powracać w tych samych sytuacjach do momentu, aż nie uświadomimy sobie, że co innego może się stać, niż bezsilność w której jesteśmy obecnie. Lubię myśleć, że jest to chwila w której znajdujemy się na dnie, aby odbić się od niego, bo w dół i tak nie możemy już zejść niżej. Dlatego mówi się, że najniebezpieczniejszy człowiek to taki który nie ma nic do stracenia. Ja uważam, że równie niebezpieczny jest ten który rozpoznał stan „zamrożenia” w którym się znalazł i go przezwyciężył zdając sobie sprawę z faktu, że najbardziej narażony na niebezpieczeństwo jest wtedy kiedy jest bezsilny i sparaliżowany i nie może zrobić nic. Kiedyś sama wielokrotnie odczuwałam paraliżujący strach, a później nienawiść do siebie, że nic nie zrobiłam w danej sytuacji, że znowu wyszło jak zwykle. Obecnie czuję strach w wielu sytuacjach w których kiedyś czułam, ale reaguje na niego inaczej i nie oznacza to, że jestem nieustraszona, tylko to, że moje zmysły są bardziej pobudzone w chwili „zagrożenia”. Bardzo dobrym określeniem jest słowo „it wakes you up” bo tak jest – strach budzi mnie, moje zmysły do działania. Każdy może się tego nauczyć jak radzić sobie z lękiem i świadomie przekuć go w pro-aktywność.

Podobnie jest z głodem. Kiedy przekraczamy pewną granicę głodu, tak jak przekraczamy granice strachu i ustępuje paraliż, tak przekraczając granicę głodu następuje poszukiwanie zamiast osłabienia i poddania. Nie mam tu na myśli wyłącznie fizycznego odczucia, ale przede wszystkim to psychiczne, wynikające z głodu naszego serca czy duszy do czegoś do czego zostaliśmy stworzeni.